Tworząc bazę materiałów do nauki języka obcego dostosowaną do potrzeb osób z dysfunkcją wzroku stajemy przed dylematem dostępności krótkich filmów tematycznych z kontentem językowym. Z jednej strony ważne jest, aby materiał wideo był funkcjonalny i spełniał zamierzoną funkcję edukacyjną, a z drugiej, aby był dostępny dla lektorów i kursantów oraz spełniał kryteria ustawy cyfrowej, tzn. Ustawy o dostępności cyfrowej stron internetowych i aplikacji mobilnych podmiotów publicznych z dnia 4 kwietnia 2019 roku. W odniesieniu do wymogów dostępności objętych tą ustawą, zawartość tekstowa i nietekstowa powinna spełniać kryteria odnoszące się do wytycznych standardu WCAG 2.1  z części postrzegalność, zrozumienie, funkcjonalność i kompatybilność przynajmniej tych na poziomie A i AA.
Odnosząc się do materiałów wideo osadzonych w kursie, powinny mieć one audiodeskrypcję, niekiedy rozszerzoną, napisy, względnie alternatywę tekstową, nie mogą odtwarzać się automatycznie, muszą mieć możliwość dostosowania prędkości i innych narzędzi odtwarzania – w każdej chwili użytkownik powinien móc zatrzymać odtwarzanie i przejść do dalszej części kursu. Czynności te powinny być możliwe do wykonania przy użyciu klawiatury.
Użytkownik w zależności od stopnia dysfunkcji wzroku, korzysta z różnych narzędzi ułatwiających  pozyskiwanie informacji: powiększenie, ustawienia kontrastu, czytniki ekranu, monitory brajlowskie. Kluczem jest dostęp do pożądanej informacji i jej zrozumienie zgodnie z intencją informującego, w czym pomocny jest  wspomniany standard dostępności. Cytując jednego z ekspertów: „Dostępność jest po to, żeby mieć dostęp do informacji, a nie po to, żeby spełniać wymagania standardu. Standard jest pomocniczy, ma nam powiedzieć jak to zrobić”. Dobrym przykładem jest temat niniejszego artykułu.

Jak zatem potraktować kwestię dostępności w przypadku osób z dysfunkcją wzroku i w kontekście materiałów wideo wykorzystywane w  nauce języka obcego?

Istotną kwestią jest kontekst i rola umieszczonego filmu w odniesieniu do zawartości materiału lekcji. Krótki filmik nie musi zawierać audiodeskrypcji, w przypadku gdy jego celem jest odpowiedź na pytania odnoszące się do mówionej treści filmu. Czasami warto zrezygnować z audiodeskrypcji, ponieważ zadanie polegające na zrozumieniu dialogu przy zastosowaniu audio deskrypcji rozszerzonej może powodować nadmiar zbędnych informacji, których kursant jest zmuszony wysłuchać, co odciągnie jego uwagę od sedna zadania. Zapewnienie alternatywy tekstowej nagrań, których celem jest słuchanie ze zrozumieniem, wychwycenie dialektów, to kolejny przykład rozbieżności między standardami WCAG a intencją, która przyświecała autorowi kursu. Oczywiście  są to jedynie przykłady celowości zamieszczania filmików tematycznych w kursie. Nie oznacza to, iż stosowanie audiodeskrypcji, audiodeskrypcji rozszerzonej czy opisu jest niewłaściwe. Twórca kursu decyduje jaką rolę w jego kursie pełni określony filmik. Jeżeli stanowi on dopełnienie treści, wystarczy informacja, że film jest zamieszczony oraz oczywiście musi być możliwy do odtworzenia. Natomiast jeśli filmik stanowi odrębną część kursu lub ważna jest jego treść wizualna (wygląd postaci, otoczenie, kolory…), należy zadbać wówczas o audiodeskrypcję lub opis tekstowy, żeby osoba z dysfunkcją wzroku używając narzędzi wspomagających miała zapewnioną pełną, zgodną z intencją autora kursu informację. Materiały wideo są ciekawym i skutecznym narzędziem nauczania. Film angażuje i skupia uwagę, gwarantuje wielozmysłowość procesu uczenia się, a umieszczenie go w odpowiednim kontekście i formie nie wyklucza osób niedowidzących i niewidomych.